'Maar het is in Énschede, schat,' Marlie wijst naar het terras, 'Koffie?'

Wil knikt. 'Hou op, zeg, zó ver is dat niet... en bovendien, hoe vaak ben je naar Utrecht gegaan voor die lessen van... eh? Kom, hoe heet die schilder ook alweer?'

'Uhm,' Marlie legt haar tas op de stoel.

Vivien Waszink leerde me een nieuw woord: mansneezing. Ze noemde het in een lezing over inclusieve taal. Ik kende mansneezing als woord niet, maar als verschijnsel wel. Mijn buurman doet dit, dacht ik toen ik het hoorde. Ik introduceer graag een variant van het woord, daarover straks.

In een mythe doet een Griekse God een uitspraak die ik zelf graag in de praktijk breng. Wat een mazzel dat ik lesgeef, want ja hoor: wanneer leerlingen een scheldwoord, vaak Engels, laten ontsnappen, schieten ze in de lach als ik zo streng mogelijk roep: